همانطور که در اطلاعیه های قبلی اشاره کردیم، در هفته گذشته رژیم اسلامی دست به آرایش سرکوب جدیدی برای کنترل پروژه تغییر قیمت گاز و اجرای طرح حذف یارانه ها زده است.
بنا به خبر، اولا کل کنترل قضیه را از دست حراست و نیروی انتظامی خارج و مستقیما به دست نیروهای بسیج سپرده اند. این به این معنی است که بسیج با استفاده از حکم ضابط قضایی مستقیما حق شلیک گلوله در اعتراض های احتمالی خیابانی را دارد.
دوما وزارت اطلاعات که از چند ماه پیش دست به تسویه "عوامل مسئله دار" در شرکت گاز و نفت زده بود، و عموما گردن کارگران پیمانی و قراردادی را می گرفت، به این طرح سرعت بیشتری بخشیده است. وزارت اطلاعات مستقیما وارد عمل شده و در یک دستور العمل روی کارگرانی که با رژیم کوچکترین مشکلی در گذشته داشته اند دست گذاشته و مستقیما با اسم و فامیل از کارگزینی خواسته این کارکنان را اخراج کند. هر نوع ممانعت کارگزینی برای خود آنها عواقبی دارد.
جمهوری اسلامی از وحشت قیام گرسنگان و مردم ناراضی علیه فقر و اختناق، تمام ظرفیت سبعیت و سرکوب خود را بکار گرفته و هارترین های نهادهایش را در "راس امور" قرار داده است. با راه انداختن طرح تسویه کارگران بدلیل "جرم سیاسی" قصد دارند همان طرح کثیف سال 60 برای اخراج و یکدست کردن محیط کار و پر کردن آن با عوامل خودی برای مقابله با خطرات احتمالی را اجرا کنند.
سوال اینست که میشود جامعه ای را هم در گرسنگی و فلاکت نگهداشت و هم بسوی شان شلیک کرد و هم سر کار ماند؟ پاسخ این سوال منفی است و این را جمهوری اسلامی خوب میداند. برای همین است که جناح حاکم شان هر روز علیه کارگران و مردم چنگ و دندان نشان میدهد و جناح مغلوب شان از پیش هر اعتراض کارگران علیه فقر را "ساختگی" نام گذاشته است. بزعم جناح حاکم اعتراضات و شورش های احتمالی "فتنه اقتصادی" است و سر نخ آن دست موسوی ها است و بزعم جناح مغلوب نباید گول اعتراضات جنبش "سرخ" و "ساختگی" دست جناح حاکم را خورد. این وحشت دو جناح از کارگران و این تصویر از کارگران بعنوان آلت دست جناحها دلیل روشنی دارد: وقتی کارگران به صحنه بیایند جائی برای جریانات متفرقه مدافع اوضاع موجود نمی ماند.
